Eergerelateerd geweld

De Rotterdamse Shakila (24) ‘sneakte’ regelmatig het huis uit om haar vriendje te zien. Ze was 21 jaar toen ze door haar ouders werd betrapt. Naar huis gaan was geen optie. Ze besloot weg te lopen.

‘Mijn familie is van Afghaanse afkomst, gecommuniceerd werd er niet en eigen keuzes maken was uit den boze. Mijn avontuurlijke karakter botste enorm met de conservatieve instelling van mijn ouders. Ik leefde constant tussen twee werelden in – de westerse waarmee ik me kon identificeren en de traditionele Afghaanse.’

Haar ouders gaven haar op als vermist, ze hoorde via via van doodsbedreigingen, van eerwraak. ‘Ik hoopte dat het loze woorden van mijn vader waren. Uit woede en verdriet. Maar de politie nam het heel serieus en hielp me onderduiken. Ik kreeg een plekje bij Fier.’

Jaren later probeerde Shakila, die inmiddels haar eigen huisje had, het contact met haar ouders te herstellen. ‘Van binnen voelde ik een leegte, dus op een dag stond ik toch weer bij mijn ouders op de stoep. Ze waren blij dat ik terug was. Niet zozeer om mij, denk ik nu, maar om naar de buitenwereld de schijn op te houden. Mijn jongere zusjes waren inmiddels ouder en met hen kon ik goed levelen, daarom ging ik toch bijna wekelijks terug.’

Soms heeft ze het gevoel in een andere wereld dan haar ouders te leven. ‘Pas kwam mijn moeder zomaar ineens met een Afghaanse huwelijkskandidaat op de proppen. Ze vindt het raar dat ik dat dan weglach. Ze snapt er niets van, maar inmiddels is ze gewend aan mijn ‘nee’. Ze accepteert het. Met tegenzin.’

‘Het was niet altijd makkelijk, maar ik sta achter mijn keuzes. Ik wil mijn eigen beslissingen nemen, mijn eigen dromen najagen, ik ken mijn eigen rechten. Ik wil mijn eigen leven leiden en niet bang zijn voor hoe anderen over me denken, of zelfs voor fysiek geweld omdat de familie-eer op het spel staat.’