Meisjes besnijdenis

Jaren later kan ze het verhaal nog steeds niet met droge ogen vertellen. En als je het hoort, snap je waarom. Als Liva (28) terugdenkt aan die ene dag, met die afgrijselijke ingreep die diepe sporen naliet, doet alles pijn.

‘Ik was thuis in mijn geboortedorp in Somalië aan het spelen. Opeens kwam die lelijke mevrouw binnen. Ik had haar nog nooit gezien. Mijn moeder was zenuwachtig. Later bedacht ik me dat ze de hele dag al nerveus heen en weer had gelopen…” Op die dag, zo'n 14 jaar geleden werd ze besneden.

Trauma

Inmiddels woont Liva al ruim 10 jaar in Nederland. ‘Destijds besefte ik helemaal niet wat er gebeurde. Het deed afgrijselijk veel pijn, ik vond die mevrouw gemeen en snapte mijn moeder niet. Waarom liet ze me dat thuis aandoen? Ik heb er een trauma aan overgehouden. Ik wilde die eerste tijd niemand om me heen hebben, zonder me af. Ik had zoveel pijn: ik was dichtgenaaid.’

Erkenning

Pas toen ze veel ouder was, en haar Nederlandse huisarts vertrouwde, bracht ze het ter sprake. Toen begreep Noor waar de klachten die ze sinds die ingreep heeft, de stekende pijnen, vandaan komen. Ze begreep wat haar was aangedaan. Ze kreeg medische en psychische hulp, voelde eindelijk erkenning en werd strijdbaar.

‘Ik neem mijn moeder niets kwalijk, want zij handelde volgens de traditie en wist niet beter. Maar sinds dat gesprek met de huisarts zet ik mij elke dag in om te voorkomen dat er nog meer meisjes worden besneden. Het is verboden. En het is gemeen. Ik weet als geen ander hoezeer het je leven verandert. Ik was als kind gek op basketbal, maar na de besnijdenis durfde ik nooit meer mee te doen. Ik was bang dat ik daar beneden zou scheuren. Ik ben verminkt en dat heeft me levenslang beschadigd.'